Ir al contenido principal

Gira il Mondo

“Gira il mondo gira, nello spacio sensa fine…” Llevo un par de días escuchando, y cantando en voz alta, la canción “Il mondo”.
"Lo que da la felicidad es el cambio, el paso de un escalón al otro, por ello mantenerse siempre en uno, aunque sea muy elevado, deja de hacernos felices", explica Manuel Baucells en un reportaje buenísimo y super recomendado, titulado “Cosas que el dinero puede comprar, o no”, publicado en El País de 10/02/2007.
La felicidad es ese fino equilibrio entre la pena y alegría y el dinero es un mero medio que a ratos recompensa el desequilibrio. “Gira il mondo gira”. Últimamente las cosas me van saliendo bien. Tengo un buen trabajo, bien pagado y creativo. Y, mientras voy consiguiendo la estabilidad económica mis instintos me van avisando del desequilibrio que esto supone para mi estabilidad emocional. Fijo, es el estado que desconozco.
Acostumbrado a cambios y cambiar constantemente me cuesta asumir la nueva situación. Como si estuviera balanceándome entre el pasado y futuro. Girando en el presente, consciente de que nunca podrá ser FIJO. Porque la vida no lo es.
Niko, mi abuelo materno me llamaba “Gitano”. No sé si era porque no aguantaba estar quieto o porque mis mejores amigos de pequeño eran dos hermanos gitanos de mi barrio. Niko, era camionero y yo era su “pequeño copiloto”. Sentado a su lado en el gran FAP (camión típico de la ex Yugoslavia) el mundo me parecía tan inmenso que cada cosa era lo más importante, y yo me apuraba a no perder ningún detalle.
El brillo dorado del polvo de la carretera, pegado a los rayos del sol que proyectan la infinidad del Mundo por delante.
Felicidad.
Niko, murió hace tres meses. Le echo de menos.
“Gira il mondo gira” debajo de mis pies, y yo me muevo para no perder el equilibrio.
Gracias a la fortuna de mis recuerdos nunca perderé el Norte.
Zbogom, dobri moj.

Comentarios

Cesc Fortuny i Fabré ha dicho que…
Duele perderlos, me di cuenta de que me estaba haciendo mayor cuando empecé a hablar de mis muertos.
Ellos nos abren camino, y nosotros les echamos de menos.
Un saludo!
Anónimo ha dicho que…
Dovar dan Boris

“Sí el món es mou, com puc estar jo aturat. Hi ha tantes coses a fer, i ens queda tan poc temps per fer-les ... ”

Que vaya bién!
Anónimo ha dicho que…
ea sensación de "copilatar" un camión, de niño...etar tan arriba. Qué recuerdo!
y la canción es de lo más pegadiza, dá alegría.
abrazos

siloam
Boris Matijas ha dicho que…
Muchas gracias amigos!
Anónimo ha dicho que…
Pincho sobre 'Il Mondo' con mi ratón antes de ir a trabajar. La escucho casi todos los días. Me emociona. Me hace ascender dos o tres escalones hacia la felicidad y me mantengo donde he llegado hasta que entro en el trabajo. Según el día que tenga mi jefe, los bajo rodando en cuestión de minutos o tardo unas horas. Cuando él no está, consigo subir conmigo a los que tengo alrededor.
Nunca me ha llegado a poner los pelos de punta como 'Il Mondo', pero 'La Bambola' cantada por Patty Bravo, tampoco está nada mal para alegrarse el día.
Sin camión. Sin equilibrio. Sin referentes. Sin algo fijo. Mientras el mundo te siga pareciendo inmenso y conserves la ilusión por no perder ningún detalle, apreciarás y disfrutarás cada saltito de un escalón a otro. Ese disfrute de las pequeñas felicidades, no nos lo va a quitar nadie. Un abrazo y otra canción: 'Mis manos en tu cintura', cantada por Salvatore Adamo. ¡Maravillosa! FERNI
PlàB ha dicho que…
Busco un centro de gravedad permanente
que no varíe lo que ahora pienso
de las cosas, de la gente,
yo necesito un
centro di gravità permanente
che non mi faccia mai cambiare idea
sulle cose, sulla gente.
Over and over again.
Franco Battiato.

Y mientras todos buscamos nuestro centro de gravedad permanente, aunque este nos sea extraño o desconocido, gira il mondo gira, nello spacio sensa fine…
Anónimo ha dicho que…
Inevitablemente el mundo gira y nosotros junto con nuestros recuerdos también. Me ha venido a la memoria cuando mi mundo giraba en torno a los veranos que pasaba en el pueblo natal de mis padres. Mis compañeros de juego unos gitanos, con los que aprendí mucho mas que en todo el año en la escuela. Me encanta que gire el mundo y con él mis recuerdos.

Un beso Boris.
Isabel ha dicho que…
Yo me acordé hoy de esa canción y estuve horas oyéndola una y otra vez, también de "Cuore", de Rita Pavone y con ella estoy.
Como tú, tuve amigos gitanos cuando era más chica(nunca he sido grande y a veces sigo siendo niña,afortunadamente)
Y a veces pienso con palabras de El Principito.
Me ha gustado haber encontrado esto tuyo navegando al azar por internet... buscaba la frase "gira il mondo gira"
Áurea ha dicho que…
Buscando esta frase inspiradora me e encontrado con esta pagina... Me encanta saber que en este girar sinfin hay gente que se inspira, que vive sintiendo al maximo cada segundo de la vida. Da esperanzas, hace el girar del mundo mucho más apasionado, mucho mas interesante. Sin duda la unica realidad es el cambio, nunca acabaremos de escribir presente en el presente... seamos valientes para disfrutar hasta puntos insospechados cada instante efímero.
Gracias!
Anónimo ha dicho que…
Hola a tod@s,

Yo también he encontrado este blog de casualidad, buscando información sobre la canción Gira il mondo gira, y mira por donde me he emocionado y mucho leyendo el bello comentario de Boris, con el cual me siento muy identificado. Yo también siento algo muy especial por mis abuelos, que ya se marcharon.
Por cierto, ¿me podriáis decir quién cantaba la canción Gira il mondo gira?, gracias.

Un abrazo a tod@s los amantes de la VIDA.

Entradas populares de este blog

Es la X

¿Será por la X de extranjero en mi carné de identidad o por no tener la nomina? Me preguntaba a mi mismo en el post Denegado (Noviembre 2007)cuando me rechazaron en Orange. Hoy conocí la respuesta. ¡Es la X! Me fui a la FNAC a comprar el regalo de cumpleaños para una amiga. La iba a hacer una bonita sorpresa regalándola algo que creía que la gustaría tener. Y como no soy socio de la FNAC la pedí a Lesliie que me acompañara y lo compráramos a su nombre. Hola qué tal, etc. Muy bien, etc. Nos gustaría comprarlo a crédito, ¿qué condiciones tenéis? ¿Eres socia? Sí. Pues claro, nos dijo la chica, muy simpática, que nos atendía. Pues puede ser así, o así, también puede ser así y por otro lado si no os gusta puede ser así, de todas formas siempre podéis hacerlo así,.. y durante unos diez minutos nos explicaba todas las opciones del amplio abanico de las posibilidades que FNAC ofrecía a sus clientes. Leslie es socia desde hace cinco años o más, pero nunca antes había utilizado la opción de créd

Signos Ulisesíacos

- ¿Y cómo terminaste en Barcelona? – pregunté. - En tren. – no era esto lo que quería saber, pero me gustó la respuesta. Se llama Nadia. Es de ¿Austria? ¿Egipto? ¿Barcelona? Mientras hablábamos, alrededor nuestro nacía verano a grito pelao’. - ¡Que bien! – dije – yo también. Me encantan los trenes. He tardado 36 horas en llegar. – y después de explicarle la ruta y las paradas que hice, dije – Llegué en abril. El 28 de abril. ¿Y tú? - En junio. El 6 de junio. - ¿Qué serías en el horóscopo inmigrante? - ? Inmigrar es cambiar de aires, costumbres, amistades, amores, ideas y zapatos. Muchos zapatos. Es aprender, perder, emprender, querer, mover, sentir, crear, crecer. Mucho crecer. Es practicar todos los verbos del alma, sin reglas, ni sintaxis. Inmigrar es volver a nacer. Por esto los que migramos también deberíamos mirar otro horóscopo. Llamadlo Ulisesíaco. En nuestro horóscopo, los signos astrales serían representados por los salmones, golondrinas, ballenas, cebras, flores,… y los demás

Horarios

Fijaos en toda esta gente que, por ejemplo, van al cine a la sesiones de primera hora de la tarde. Fijaos en toda esa gente que llena los bares a las cinco, los que están en el gimnasio a esa hora son, en su mayoría, camareros. Y la mayoría de los camareros son emigrantes. ¿Cómo? Pues muy fácil, porque ser camarero es un trabajo duro y hay muy poca gente que lo hace como ocio de su vida. Es una solución temporal hasta que sale algo mejor. Y naturalmente cuando estás en tu comunidad, en la que has pasado toda tu vida o por lo menos gran parte de ella, sólo te dedicas a la hostelería si es tu vocación porque te encanta el contacto directo con los clientes. Tal vez entonces te hagas camarero (un trabajo digno). Pero si ya eres de allí y lo tuyo no es una pasión, probablemente no aceptarás un puesto mal pagado por muchas horas en malas condiciones. Sin embargo, si eres inmigrante sí lo harás, porque no tienes demasiadas opciones de aspirar a algo mejor. Y entonces tu distribución del dí